Met gemengde gevoelens kijk ik terug op de zomer. Het was niet de zomer zoals die had moeten zijn. We leefden voornamelijk in een wereld van ziekenhuizen, bloedcontroles, chemo en dokters. Elke week opnieuw... gepland en toch weer heel onverwacht. Steeds weer de vragen: Staat Tuur zijn bloed goed? Moet hij een transfusie krijgen?
We hebben enkele weken nodig gehad om dit 'vakantieritme' enigzins te kunnen aanvaarden. Als ik naar Tuur keek, voelde ik verdriet, woede en machteloosheid. Zo zou de vakantie van een kind, van Tuur, niet mogen verlopen! Een rollercoaster aan emoties hebben we doorlopen. Het zijn zware weken geweest en we hebben allemaal diep, heel diep, gezeten.
Tijdens ons 'aanvaardingsproces', een stukje verwerking ook, zijn we tot het harde besef gekomen dat we er jammer genoeg niks aan kunnen veranderen. We kunnen wel een manier zoeken om ermee om te gaan. We staan ervoor, we moeten erdoor dus we proberen er elke dag het beste van te maken, met ups en downs.
Als ik nu naar Tuur kijk, voel ik de bovenstaande emoties nog steeds, maar deze worden overstegen door trots, fierheid en vechtlust!!! We hebben geleerd om des te meer te genieten van elk moment en van de kleine dingen.
De weg is nog lang en hobbelig, maar we zijn er klaar voor om morgen vol goede moed te beginnen aan het nieuwe schooljaar! Samen staan we sterk!!!
