Er zijn alweer drie maanden voorbij en het is terug tijd voor een controlescan! Spannend!
Tuur blijft er nog kalm onder. We worden pas rond 12u in Leuven verwacht dus besluit Tuur om nog tot 11u naar school te gaan. Een klasvriendje is jarig en dan kan hij nog even meefeesten.
In de auto onderweg naar Leuven beginnen de vragen rond de scan te komen. Hij vraagt zich af of het eentje is met veel lawaai. We bevestigen zijn vermoeden maar hij blijft er zeer 'cool' onder. We merken aan deze reacties dat Tuur de afgelopen drie maanden een enorme persoonlijke evolutie heeft doorgemaakt. De tijd blijft toch niet zo stil staan, hij wordt groot.
Nadat er bloed werd afgenomen, konden papa en Tuur al vroeger dan gepland richting scan vertrekken. Ik bleef in spanning op de dagzaal wachten, maar na wat opzoekwerk en een gedachteverzettend telefoontje, kwam papa me al halen.
Tuur had het enorm flink gedaan. Ze hebben de scan een keer stil gelegd... omdat hij jeuk had aan zijn hoofd. Verder heeft hij dat zonder boe of ba doorstaan... knap gedaan Tuur! Wat zei ik weer over dat groot worden?
Na elke nmr-scan, wordt er een foto van Tuur zijn pompje genomen om te kijken of dit nog juist staat. Deze keer is het pompje door het magnetische veld van de scanner versprongen. Dit wordt door de neuroloog bijgesteld, maar dat stelt volgens Tuur niet veel voor.
Controle door de dokter, naaldje uithalen en bijstellen van de pomp gebeurde allemaal na mekaar. Tuur kon gewoon op de onderzoekstafel blijven liggen. Dat noemen we nog eens luxe!!!
Na een blij weerzien en een babbeltje met mama's van lotgenootjes, konden we voor de file naar huis vertrekken. Wachtend op de resultaten, die zijn voor morgen...
Goed gedaan Tuur!
BeantwoordenVerwijderen