Met een gemengd gevoel zwaaiden we Tuur en papa uit toen ze vanmorgen richting Leuven vertrokken. Elke keer opnieuw blijft het moeilijk om een vrolijke, 'gezonde' Tuur te zien vertrekken, wetende dat hij weer vies spul ingepompt krijgt waardoor hij ziek, misselijk en emotioneel gaat worden.
Elke keer opnieuw vallen we waarschijnlijk in herhaling, maar geloof me... dit went niet!
De boosheid en het verdriet dat het elke keer opnieuw met zich meebrengt, ook al wil ik me er tegen verzetten, dit went niet!
Het is op dit moment een onderdeel van ons leven, maar ermee leven... dat lukt niet!
We kunnen alleen maar hopen en geloven dat we op het einde van de rit kunnen zeggen dat het allemaal de moeite waard was...
Na een rit gevuld met wat files, zijn Tuur en papa rond 8.30 op de afdeling toegekomen en kregen ze meteen een kamer toegewezen. Het was alweer 6 weken geleden dat ze nog boven waren geweest. Het voelde gek aan voor papa om weer daar te zijn.
Tuur kreeg veel complimentjes van de dokters en verpleging over hoe hij positief veranderd was en dat hij er zo goed uitzag. Tuur heeft zijn gewicht redelijk goed kunnen behouden en is alweer ÊÊn cm gegroeid.
Om 10u stond Tuur klaar om te gaan knutselen.
Om 12u had Tuur reuzehonger. Omdat het ziekenhuiseten meestal niet Tuur zijn ding is, heeft papa vandaag pannenkoeken voor Tuur kunnen regelen. En die gingen natuurlijk vlotjes naar binnen!!!
Om 13.30 werd de chemo aangehangen... Let's go soldaatjes!!!
Namiddag heeft Tuur nog lesgekregen via de ziekenhuisschool. Ook hier is hij er weer flink tegenaan gegaan...
Na het harde werken was er tijd voor ontspanning met Lizzie en Limoen...
Vandaag werden ze voor de gelegenheid gevolgd door een cameraploeg?!
In de late namiddag werd de invloed van de chemo weer duidelijk: weinig eetlust, moe, buikpijn,...
Heel veel moed en dat de soldaatjes aanvallen nu đ đđ
BeantwoordenVerwijderen