27 mei 2015

Tuur heeft vandaag een dagje woelig dagje gehad...

Vanmorgen heeft hij weer les gekregen. Het begint allemaal een beetje door te wegen, het enthousiasme is wat minder en hij heeft wat meer aanmoediging nodig. Dapper heeft hij doorgezet en als beloning heeft hij mogen kikkeren met juf Hilde. En deze keer is Tuur 'afgedroogd' door de juf...

Namiddag is hij een verrassingsbezoekje gaan brengen op het verjaardagsfeestje van Lenthe in binnenspeeltuin pretland. Een heel feestje aanwezig zijn, is helaas niet mogelijk. Toch wilde hij eventjes gaan kijken, ookal wist hij dat hij niet kon meespelen. Het was moeilijker dan hij had verwacht. Nog nooit was de confrontatie met zijn niet-mogen zo groot. De traantjes zijn ook rijkelijk gevloeid! Ik wilde met hem terug naar huis gaan, maar voor Lenthe wilde hij absoluut nog eventjes blijven. Zo mooi... Samen met alle andere kindjes heeft hij nog genoten van een ijsje en met een tevreden gevoel zijn we daarna naar huis gereden.

Kleine broer leren schommelen...

Morgen weer naar Leuven, voor de achtste keer chemosoldaatjes halen... niet anders dan de andere weken en toch voelt het heel anders. Is het omdat er morgen een scan gepland staat naar aanleiding van Tuur zijn hoofdpijn? Ja, ik denk het wel...
Het is wachten op nieuws waar Tuur, ik of wij geen invloed op hebben. Het is ondergaan...
Op zich is het niks ernstig. Gewoon even een scan laten maken, denkt mijn verstand. Helaas zegt mijn gevoel is anders: de angst, de onzekerheid en de machteloosheid zijn weer heel groot.
Het resultaat van de scan kan Tuur zijn genezingsproces even een andere wending geven. De vragen duiken op: "Staat zijn pompje nog goed?" of "Is er een verstopping in de drainage?" of ... We weten ook dat, indien nodig, deze dingen weer te verhelpen zijn.
MAAR het doet ons nog maar eens beseffen dat Tuur zijn levenskwaliteit, zoals hij nu is, hoe hij zich nu voelt, afhangt van een simpel pompje... Dat is een heel beangstigend gevoel!!!