3 maart 2015

Wat een bewogen dag. Het verdikt is vandaag gevallen... 

Opeens stonden er 6 personen in de kleine ziekenhuiskamer. Tuur was naar school en Ben was werken. De professor begon dat de scan positief was in die zin dat het geen stofwisselingsziekte zou zijn. Oef dacht ik in mezelf en toe hoorde ik in de verte... Maar we hebben gezien dat hij een tumor heeft. WAT?!?! Ik dacht dat ik het niet goed gehoord had, dus ik vroeg het opnieuw. Uw zoon heeft een hersentumor. Ik ben beginnen wenen en moest gaan zitten. Daar sta je dan... En nu? Zoveel vragen, zo weinig antwoorden... Ik heb Ben gebeld en hij is meteen terug naar Leuven gekomen. 

De tumor is traaggroeiend en kan er al jaren zitten. Hij is groot en er is veel hersenvocht dat opgestapeld zit en niet weg kan. Bijkomende onderzoeken gaan de ontbrekende antwoorden geven.

Bloedonderzoek gericht naar een tumor, een nieuwe oogtest die meer duidelijkheid moet brengen...
De namiddag breekt aan... Na iedereen verwittigd te hebben zijn we moe. Tuur is aan het slapen.
We moeten Tuur wakker maken voor het oogonderzoek. Na 2 uur wachten is hij eindelijk aan de beurt. Hij is moe en heeft veel pijn. Het onderzoek wees uit dat de druk in zijn hoofd groot is.
Ik vertrek om 19u30 naar huis, naar mijn 2 andere spruiten. Thuis aangekomen belt Ben dat het kan zijn dat ze Tuur vannacht nog gaan opereren. Een drainage plaatsen... 

Oh jeetje, wat een dubbel gevoel! Waar is mijn plaats nu? Ik besluit gewoon hier te blijven, bij Fien en Ties. Tuur is bij Ben in goede handen. Hij houdt mij op de hoogte.
Ik ga proberen te slapen... Een bange nacht tegemoet....